Инҗил 24-қисим

 «Юһанна «2»» 

(Расул Юһанна язған иккинчи мәктуп)



Кириш сөз


 Бу қисқа хәтниң муәллипи расул Юһанна. У бу хетини өзигә тонуш «Худа тәрипидин талланған ханимға вә униң әзиз балилириға» язған. Рошәнки, Юһаннаниң униңға билдүргән һөрмитидин у Рәббимизгә зич алақидә жүридиған бир аялдур.


Бәзи алимлар «Худа тәрипидин талланған ханим»ни әмәлийәттә бир аял әмәс, бәлки мәлум бир етиқатчи җамаәткә, шундақла униң «балилири» әшу җамаәттин туғулған башқа җамаәтләргә символ яки вәкилдур, дәп қарайду. Биз шундақ қаримаймиз; сәвәви вә башқа бир нәччә мунасивәтлик ишлар тоғрисида «қошумчә сөз»имиздә тохтилимиз.


Хәтниң мәзмуниға кәлсәк, хәт бу ханимни риғбәтләндүрүш вә униңға җекиләш сөзи болуш сүпитидә йезилған. Юһанна бу ханим вә «балилири»ға: (1) хуш хәвәрдә аманәт қилинған улуқ роһий байлиқларни қолидин бәрмәслик; (2) бу байлиқлар арқилиқ еришкән «роһий зимин»ни чиң тутуп, Иблисниң сахта тәлим бәргүчиләр арқилиқ йәткүзгән һейлә-микри алдида бу «зимин»ни қолидин бәрмәслигини өтүнүп-җекиләйду (бу тәлим бәргүчиләрниң ялған-алдамчилиқлири «Юһанна (1)»дики «Кириш сөз» вә «Қошумчә сөз»дә азрақ тәсвирлиниду).


Хәтниң мәзмуни: —


1. 

Салам (1-4-айәтләр)

2. 

Меһир-муһәббәтлик һаят (5-6-айәтләр)

3. 

Сахта тәлим бәргүчиләрни рәт қилиш (7-11-айәтләр)

4. 

Ахирқи сөз (12-13-айәтләр)


••••••••



Қошумчә сөз


Биз немә үчүн «Худа тәрипидин талланған ханим»ни мәлум бир җамаәтниң символи әмәс, бәлки рәбгә тәвә болған һәқиқий бир аял қериндаш (ача яки с

Бәзиләр «расул болған бир адәмниң мошундақ тәнһа турған тул хотунға шундақ бир хәтни йезиши мүмкин әмәс», дәп қарайду (Юһанна униң балилирини тилға алиду, лекин йолдишини һеч тилға алмайду, шуңа уни яки еридин җуда болған яки йолдиши тәрипидин ташливетилгән, дәп ойлаймиз). Мошундақ пикирдә болған алимлар мошу «ханим»ни әмәлийәттә мәлум бир етиқатчи җамаәтниң символлуқ нами, дәп қарайду. Бу көзқараш бойичә «ханимниң балилири»му башқа мәнада болуши керәк, йәни бу җамаәтниң гувалиғи арқилиқ Худаниң йолиға киргәнләрни көрсәткән болса керәк.


Лекин Юһаннаниң шундақ Худадин қорқидиған ихласмән аялға хәт йезишиниң немә ямини барду? У Рәббимизниң бир «әрзимәс» Самарийәлик аялни етиқатқа кәлтүрүш үчүн, шу чағдики барлиқ қаидә-йосунларни бузуп, униң билән сөзләшкәнлигини өз көзи билән көргән әмәсму? («Юһ.» 4-бап). Дуниядики җамаәтләр ичидә әркәк қериндашларниң җамаәткә йетәкчилик қилиш мәсъулийитини ташлап, җамаәтниң ишлирини ача-сиңил қериндашларниң қолиға, уларниң бир тәрәп қилишиға ташлап қойидиған әһваллар йоқму? Вә шундақ әһвалларда мошу ача-сиңиллиримиз әмәлийәттә бәзидә интайин бәлән қилмамду? Вә шундақ әһвалларда әтрапида турған, йеши чоңрақ акиларниң (Худаниң қой падисини баққидәк қәлби бар болса вә шундақла қолидин кәлсә) мошу ача-сиңиллардин хәвәр елиш вә уларни риғбәтләндүрүш мәсъулийити бар әмәсму? (шуниң билән бир вақитта, уларниң җамаәттики әркәкләрни һәқиқий әр киши болушқа орнидин қопушқа қозғайдиған ролиму бар, әлвәттә).


Бизниңчә муқәддәс язмиларға шәрһ бериштики муһим бир принсип шуки, алди-кәйнидики сөзләрдин башқа бирәр көчмә яки тәмсиллик мәна чиқип турмиған әһвалда, һәр бир текстни сөз йүзидики әң аддий мәнада, сөзмусөз чүшинишимиз керәк. Дәрвәқә, көп текстләр көчмә мәнада яки тәмсиллик характерида болиду, әлвәттә; лекин мәлум текстни «көчмә мәнада» яки «тәмсил сүпитидә» чүшинишимиз керәк, дәп қарайдиғанлар бар болса, улар мошу көзқарашқа испат кәлтүрүши керәктур. Болмиса, һәр бир текстниң сөзлирини аддий, адәттики мәнада чүшинишимиз лазимдур. Бу хәттики «ханим»ниң көчмә мәнаси бар болған испати қени? Әмәлийәттә, әксичә пүткүл муқәддәс язмилар ичидә мәлум бир җамаәтни ихласмән бир аял кишигә охшитидиған бирму мисал тапалмаймиз. Юһаннаниң «үчинчи мәктупи» мәлум бир шәхскә (йәни Гаюсқа) йезилған йәрдә, немишкә иккинчи хәтни мәлум бир шәхскә қаритип йезилған, дейишкә болмайду?


Биз бу хәттики намсиз «ханим»ға охшаш бир нәччә ихласмән улуқ аялни тонушқа несип болдуқ. Улар бәзидә һәр қандақ җамаәтниң алақисидин жирақ туруп ялғуз, тәнһа әһвалда болғини билән уларниң әтрапидикиләргә болған тәсири хелә күчлүк, һәтта нурғун кишиләргә Худаниң падишалиғиға кириш васитичиси вә кейин уларға «роһий ана» болған. Улар қедимки заманда өзи тоғрилиқ «Исраил үчүн бир анимән» дегән Дәбораһ исимлиқ аял пәйғәмбәргә охшаш болған («Һак.» 5:7). Тәҗрибимиз бойичә мошундақ аяллар арқилиқ Мәсиһкә кәлгәнләр кейин уларға нисбәтән тәбиий һалда «мениң балилирим» болуп қалиду. Бизгә тонуш болған ихласмән тул хотунниң өйиниң ишиги һәр бир өтүп кетиватқан хуш хәвәрчи яки тәлим бәргүчи яш жигиткә очуқ туратти. Униң өйидә турған һәр бир яш меһман тәбиий һалда «мениң балилиримниң бири» болуп қалди (тәрҗиман өзи «он иккинчи оғлум» еди). Униң өзиниң икки оғли ихласмән адәмләр болғачқа, шу әһвалдин һеч ағринмиған. Гәрчә «балилирим»ниң һәммиси униң меһри-муһәббити, ғәмхорлуғи вә дуа-тилавәтлириниң бир объекти болсиму, өзиниң икки оғли «бизниң мошундақ бир анимиз бар» дәп пәхирлинәтти. Шу сәвәптин биз һеч иккиләнмәй, расул Юһаннаниң «сениң балилириң» дегинидә бу ханимниң һәм җисманий һәм роһий балилириниму көрситиши керәк, дәймиз. Чүнки ундақ тәқвадар һөрмәтлик бир ханим һеч башқичә болмайтти.


Расул Юһанна җекилимигән бир иш тоғрилиқ

Шуниңға диққәт қилишимиз керәкки, Юһанна бу тәқвадар ханимдин бу тәлим бәргүчиләрниң сахта тәлимлиригә өзи рәддийә қилишни өтүнмәйду. Униң өтүнгини пәқәт улардин һези болуш, улар билән барди-кәлди қилмаслиқ вә уларни өз өйидә қобул қилмаслиқтин ибарәт еди. Әлвәттә, сахта тәлимләргә рәддийә бериш керәк вә Худа хизмәткарлириниң бәзилиригә мошу вәзипини тапшуриду; һәтта бәзиләрниң сахта тәлим бәргүчиләрни алдамчилиқтин чиқирип қутқузуш хизмитиму бардур. Лекин бундақ еғир вәзипини Худа барлиқ мөмин бәндилириниң һәммисигила тапшурған әмәс; чүнки сахта тәлим бәргүчиләр хәтәрлик вә һейлигәр шәхсләрдур. Юһанна Әфәсусқа келиштин илгири, Павлусниң ярдәмчиси болған Тимотий шу йәрдә шундақ хизмәттә болған еди («1Тим.» 1:3-4, 4:16, «2Тим.» 2:14-26).