42
Қараңлар, мана Мән йөләйдиған Өз қулумға! Җенимниң хошаллиғи болған Мениң таллиғиним;
Мән Өз Роһумни униң вуҗудиға қондуримән,
Шуниң билән у әлләргә һөкүм-һәқиқәтни йәткүзүп бериду. ■ □
2 У нә вақирап-җақиримайду, нә чуқан көтәрмәйду нә авазини кочиларда аңлатмайду. ■
3 Таки у ғәлибә билән тоғра һөкүмләрни чиқарғичә,
Янҗилған қомушни сундурмайду,
Түтәп өчәй дәп қалған пиликни өчүрмәйду; ■
4 Һөкүм-һәқиқәтни йәр йүзидә тиклимигичә,
У һалсизланмайду, көңли янмайду;
Аралларму униң пәрман-қанунини тәлмүрүп кутиду. ■
5 Асманларни яритип уларни кәргән,
Йәр-зиминни һәм униңдин чиққанларни яйған,
Униңда туруватқан хәлиққә нәпәс,
Униң үстидә меңиватқанларға роһ бәргүчи Тәңри Пәрвәрдигар мундақ дәйду: —
6 Мәнки Пәрвәрдигар сени һәққанийлиқ билән шуниңға чақирғанмәнки,
— Сениң қолуңни тутимән,
Сени қоғдап сақлаймән,
Һәм сени хәлиққә әһдә сүпитидә,
Әлләргә бир нур қилип беримән; ■
7 Қариғу көзләрни ечишқа,
Зиндандин мәһбусларни,
Түрмидә қараңғулуқ ичидә олтарғанларни қутқузушқа сени әвәтимән. ■
8 Мән Пәрвәрдигардурмән; Мениң намим шудур;
Шан-шәривимни башқа бирисигә,
Маңа тәвә болған мәдһийини ойма мәбудларға бәрмәймән. □
9 Мана, алдинқи ишлар болса әмәлгә ашурулған;
Силәргә йеңи ишларни җакалаймән;
Улар техи йүз бәрмигичә,
Мән уларни силәргә баян қилимән. ■
10 — Пәрвәрдигарға йеңи нахша ейтиңлар,
И деңизда жүргәнләр һәм униң ичидики һәммә мәвҗудатлар,
Араллар һәм уларда турғанларму,
Җаһанниң чәт-чәтлиридин Уни мәдһийиләңлар! ■ □
11 Дала һәм униңдики шәһәрләр,
Кедар қәбилисидикиләр турған кәнтләр авазини көтәрсун,
Селадикиләр жуқури авазда нахша ейтсун,
Тағларниң чоққилиридин тәнтәнә қилсун! ■
12 Улар Пәрвәрдигарни улуқлисун,
Униң мәдһийилири араллардиму җакалансун.
13 Пәрвәрдигар палвандәк чиқиду,
Батур ләшкәрдәк отлуқ муһәббитини қозғайду;
У вақирайду, бәрһәқ ширдәк һөкирәйду;
Дүшмәнлири үстигә зор күч-қудритини көрситиду.
14 — «Мән әбәдил-әбәт сүкүттә туруп кәлдим;
Җим туруп өзүмни бесивелип кәлдим;
Бирақ һазир толғиғи тутқан аялдәк инчиқлап товлаймән;
Һәм һасираймән һәм иңраймән! ■
15 Мән тағларни һәм дөңләрни чөлдәритимән,
Уларниң һәммә йешиллиқлирини қурутуветимән;
Дәрияларни аралларға айландуруветимән;
Көлчәкләрниму қағҗиритимән.
16 Қариғуларни өзи билмигән бир йол билән апирип қойимән,
Уларни улар билмигән йолларда йетәкләймән;
Уларниң алдида қараңғулуқни нур,
Әгир-тоқай йәрләрни түптүз қилимән.
Мән мошу ишларни қилмай қалмаймән,
Улардин һеч ваз кәчмәймән. ■
17 Ойма мәбудларға таянғанлар,
Қуйма мәбудларға: «Силәр илаһлиримиздур» дегәнләр болса,
Улар йолдин яндурулмай қалмайду,
Қаттиқ шәрмәндә қилиниду. □
18 — «Аңлаңлар, и гаслар!
Қариғулар, көрүш үчүн қараңлар!
19 Мениң қулумдин башқа йәнә ким қариғу?
Мениң әвәткән «әлчим»дин башқа йәнә ким гас?
Ким Мән билән әһдиләшкәндәк шунчә қариғуду?
Ким Пәрвәрдигарниң қулидәк шунчә қариғуду? ■
20 Сән нурғун ишларни көргиниң билән,
Бирақ нәзириңгә һеч алмайсән;
Униң қулиқи ечилғини билән,
У аңлимайду». □
21 Пәрвәрдигар Өз һәққанийлиғи үчүн лайиқ көрдики,
Тәврат-қанунини улуқ һәм шан-шәрәплик дәп көрсәтти. ■
22 Бирақ шулар болса олҗа елинған һәм булаң-талаң қилинған бир хәлиқтур;
Уларниң һәммиси ора-қапқанта тутулған,
Гүндиханиларда қамилип ғайип болиду;
Улар ғәниймәт болиду,
Һеч ким қутқузмайду;
Улар олҗа болиду,
Һеч ким: «Қайтуруп бериш!» демәйду. ■
23 Бирақ араңларда ким буниңға қулақ салсун?
Ким буларни аңлап кәлгүси заманларға көңүл қойсун? ■
24 Әнди ким Яқупни олҗа қилған?
Ким Исраилни булаңчиларға тапшуруп бәргән?
Буни қилғини болса, биз гуна қилип кәмситкән Пәрвәрдигар әмәсму?
Чүнки улар Униң йоллирида меңишни халимайтти;
Яки Униң қануниға итаәт қилмайтти.
25 Шуңа У улар үстигә ғәзәп-қәһрини,
Урушниң зораванлиғини төкүп чүшүрди;
Булар униң әтрапиға от туташтурди;
Бирақ у тонуп йәтмиди;
Булар уни көйдүрди, бирақ у һеч савақ алмиди.