17
Мениң роһум сунуқ,
Күнлирим түгәй дәйду,
Гөрләр мени күтмәктә.   
2 Әтрапимда алдамчи мазақ қилғучилар бар әмәсму?
Көзүмниң уларниң ечитқулуғиға тикилип туруштин башқа амали йоқтур.
3 Аһ, җеним үчүн Өзүң халиған капаләтни елип Өзүңниң алдида маңа борун болғайсән;
Сәндин башқа ким мени қоллап борун болсун?     
4 Чүнки Сән достлиримниң көңлини йоруқлуқтин қалдурғансән;
Шуңа Сән уларни ғәлибидинму мәһрум қилисән!
5 Ғәниймәт алай дәп достлириға пәшва атқан кишиниң болса,
Һәтта балилириниң көзлириму кор болиду.
6 У мени әл-жутларниң алдида сөз-чөчәккә қойди;
Мән кишиләр йүзүмгә түкүридиған адәм болуп қалдим.   
7 Дәрд-әләмдин көзүм торлишип кәтти,
Барлиқ әзалирим көләңгидәк болуп қалди.
8 Бу ишларни көрүп дуруслар һәйрануһәс болиду;
Бигуналар ипласларға қарши турушқа қозғилиду.
9 Бирақ һәққаний адәм өз йолида чиң туриду,
Қоли пак жүридиған адәмниң күчи тохтавсиз улғийиду.   
10 Әнди қени, һәммиңлар, йәнә келиңлар;
Араңлардин бирму дана адәм тапалмаймән.   
11 Күнлирим ахирлишай дәп қапту,
Муддиалирим, көңлүмдики интизарлар үзүлди.   
12 Бу адәмләр кечини күндүзгә айландурмақчи;
Улар қараңғулуққа қарап: «Нур йеқинлишиватиду» дейишиватиду.   
13 Әгәр күтсәм, өйүм тәһтисара болиду;
Мән қараңғулуққа орнумни раслаймән.   
14 «Чирип кетишни: «Сән мениң атам!»,
Қурутларни: «Апа! Ача!» дәп чақиримән!   
15 Ундақта үмүтүм нәдә?
Шундақ, үмүтүмни ким көрәлисун?
16 Үмүтүм тәһтисараниң төмүр пәнҗирилири ичигә чүшүп кетиду!
Биз бирликтә топиға кирип кетимиз!